"Φιλαράκο μήπως έχεις ένα κατοστάρικο;" Δε νομίζω να υπάρχει κανείς που να μην έχει ακούσει αυτή την έκφραση ποτέ στη ζωή του. Η ζητιανιά δεν είναι πλέον κατάσταση, αλλά θεσμός. Δεν πάει όμως καλά, καθώς δεν προσφέρει ιδιαίτερα κέρδη σε αυτούς που την ασκούν. Για το γεγονός αυτό βέβαια δεν ευθύνεται η σκληρή και άκαρδη κοινωνία μας αλλά οι ίδιοι οι ζητιάνοι, και θα το αποδείξω ευθύς αμέσως.
Προσωπικά δε θεωρώ ως ζητιάνους μόνο τα πρεζάκια, τα παιδιά των τρένων ή όσους κάθονται στους σταθμούς και τις πλατείες με το χέρι απλωμένο.
Θεωρώ επίσης και εκείνους που υποτίθεται ότι δουλεύουν, όπως για παράδειγμα εκείνους που καθαρίζουν τζάμια ή πουλούν διάφορα στα φανάρια.
Γιατί όμως οι ζητιάνοι παραμένουν για πάντα ζητιάνοι; Γιατί δε βλέπουν καμία προκοπή και γιατί δεν έχουν ελπίδες για επαγγελματική σταδιοδρομία ή προαγωγή σε μεγαλοζητιάνους;
Η απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα δίνεται μέσω των τρανταχτών επιχειρημάτων που ακολουθούν. Τα πάντα οφείλονται στην έλλειψη φιλοδοξίας.
Ένας λόγος της κατάντιας τους είναι τα πόστα που έχουν για να ζητιανεύουν. Είναι δυνατόν ένας σοβαρός ζητιάνος με επαγγελματικές προοπτικές να δουλεύει στην πλατεία Μεταξουργείου; Τι κόσμος περιμένει να περάσει από εκεί δηλαδή;
Οι πιο πολλοί που τυχαίνει να περνούν από ανάλογα σημεία συνήθως δεν έχουν φράγκο στην τσέπη ή ακόμα και στην εξαιρετικά σπάνια περίπτωση που έχουν λεφτά πάνω τους, τους φτάνουν ίσα - ίσα για να αγοράσουν εισιτήρια για το λεωφορείο.
Σιγά μην κινδυνεύσουν για να δώσουν ελεημοσύνη.
Άλλο αρνητικό σχετικό με τα πόστα είναι η έλλειψη στοιχειώδους οργάνωσης. Έτσι παρατηρείται το φαινόμενο σε ένα φανάρι να υπάρχουν 5 άτομα που καθαρίζουν τζάμια ενώ στο επόμενο να μην είναι κανένας.
Το ίδιο και με τις πλατείες. Πάνε όλοι, ειδικά τα πρεζάκια, και μαζεύονται στην Ομόνοια και στα Εξάρχεια. Μα καλά, κανείς τους δεν έχει σκεφτεί ότι αν πάει πχ στο Σύνταγμα δε θα έχει ανταγωνισμό και θα βγάλει γαμώ τα μεροκάματα;
Οι ζητιάνοι δεν είναι πλέον πειστικοί. Η κοινωνία μας έχει σκληρύνει και ο κόσμος δε συγκινείται πλέον από ένα χτικιάρη γέρο, ένα άρρωστο μωρό που κρατά η μάνα στην αγκαλιά της, ένα κομμένο πόδι ή μια ταμπελίτσα που γράφει "ίμε σαίρβως πρώσφειγας".
Πρέπει να γίνουν δραστικές αλλαγές. Για να σε λυπηθεί ο κόσμος σήμερα πρέπει η ταμπελίτσα να γράφει "ήμουν παίκτης του bar και του Big Brother"
Υπάρχει ακόμα μέγιστη υποτονικότητα και κακομοίρικη λογική. Τα πάντα κυριεύονται από μια παντελή έλλειψη φιλοδοξίας. Αυτό σίγουρα θα το έχετε παρατηρήσει.
Για παράδειγμα, στα φανάρια διαπιστώνετε ότι όταν κάποιος ζητιάνος καθαρίσει μια φορά τα τζάμια και πάρει το ευρώ για τον κόπο του, δε συνεχίζει μπας και προλάβει να καθαρίσει κι άλλα αυτοκίνητα μέχρι να ανάψει πράσινο αλλά πάει και κάθεται πίσω στο πεζοδρόμιο.
Δεν πάμε μπροστά με αυτό τον τρόπο παιδιά. Η επιτυχία θέλει όνειρα και προπαντός σκληρή δουλειά.
Μιας και ανέφερα το ευρώ στην προηγούμενη παράγραφο να μην το ξεχάσω: Παλιότερα η ταρίφα ήταν το κατοστάρικο. Έδινες ένα νόμισμα και καθάριζες. Σήμερα το αντίστοιχο του κατοστάρικου είναι τα 30 λεπτά.
Αυτό δημιουργεί ψυχολογικό πόλεμο στον πομπό εις βάρος του δέκτη. Σύμφωνα με τον "κανόνα 1,2,5" που κυριαρχεί για όλα τα νομίσματα παγκοσμίως, ο ελάχιστος αριθμός νομισμάτων που μπορεί να δώσει κάποιος σε ένα ζητιάνο είναι 2 (20 και 10 λεπτών).
Αυτό όπως καταλαβαίνετε δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι ανέβηκε πλέον η ταρίφα και κάνει τους περισσότερους να απέχουν από τη σχέση ζητιάνου - ευεργέτη.
Εξάλλου, το μισό ή το 1 ευρώ είναι πάρα πολλά για ελεημοσύνη σύμφωνα με το μέσο Έλληνα, ενώ νομίσματα των 20 λεπτών και κάτω δημιουργούν απέχθεια και στους ίδιους τους ζητιάνους. Και ποιος θέλει να τον κοιτάει ένας ζητιάνος με μισό μάτι;
Επιστροφή στα φανάρια, όχι στους τζαμοκαθαριστές, αλλά στους πωλητές. Ε λοιπόν αυτοί είναι το άκρον άωτο της αντιεμπορικότητας. Ρίξτε μια ματιά σε αυτά που πουλάνε:
- μπανάνες (αλήθεια ποιος χρειάζεται μπανάνες στη μέση του δρόμου)
- πλαστικές κερματοθήκες για ευρώ (λες και με τη δραχμή δε χρησιμοποιούσαμε ποτέ κέρματα)
- λαμπάδες το Πάσχα (αν υπάρχει ένας συγγενής που δεν είναι τσιγκούνης είναι ο νονός μιας και κάνει δώρα μια φορά το χρόνο)
- λαμπατέρ (τι να το κάνω άνθρωπέ μου το λαμπατέρ στην Υμηττού μεσημεριάτικα;)
Όπως κατανοείτε δεν μπορείς να είσαι πωλητής χωρίς να έχεις προϊόν.
Το WebSloth.gr ξαναζεί
Το WebSloth ήταν ένα από τα πρώτα ελληνικά χιουμοριστικά site. Ξεκίνησε το 2000, και η τελευταία του δημοσίευση ήταν το 2003. Αξίζει να θυμηθούμε πως τότε ακόμα δεν είχαμε καν ADSL στην Ελλάδα, μπαίναμε στο ίντερνετ με dial-up.
Για μερικά χρόνια αργότερα, τα άρθρα του WebSloth, τα οποία αγάπησε σημαντικός αριθμός επισκεπτών, παρέμειναν στο εγκαταλειμμένο site. Όμως το hosting δεν ήταν δωρεάν, ούτε η ανανέωση του domain, και αναπόφευκτα κάποια στιγμή το site κατέβηκε.
Ενώ κάποια τρίτα site και blog έχουν κάνει σκόρπιες αναδημοσιεύσεις, ήταν δύσκολο για κάποιον να βρει και τις 360+ αρχικές δημοσιεύσεις.
Αυτό το project είναι μια αναβίωση του WebSloth, με το αρχικό domain, και τα αυθεντικά άρθρα των Klidge, Icegubs, και των λοιπών συντελεστών.
Όπως καταλαβαίνετε, ορισμένα από τα άρθρα δείχνουν την ηλικία τους, καθώς δημοσιεύτηκαν 15-18 χρόνια πριν, όταν το διαδίκτυο στην Ελλάδα, αλλά και η τεχνολογία γενικότερα, ήταν αρκετά διαφορετικά.
Αν δούμε πως υπάρχει ενδιαφέρον από τους αναγνώστες, θα φροντίσουμε να παράγουμε και νέα άρθρα, στο ίδιο ύφος που αγαπήσατε.
