Λοιπόν αγαπητοί φίλοι και φίλες αυτή τη φορά αποφάσισα να δώσω στη δημοσιότητα τα αποτελέσματα μιας παλαιότερης (για την ακρίβεια περίπου δύο λεπτών πιο παλιάς) άκρως επιστημονικής έρευνας η οποία έλαβε τόπο στο φιλοσοφικό εργαστήριό μου. Θα έχετε την τιμή να διαβάσετε αυτά τα οποία έχω την τιμή να σας παρουσιάσω για το θέμα της κατάντιας, όπως ορίζει και ο τίτλος του άρθρου.
Δώστε μεγάλη προσοχή, μιας και αρκετοί βασικοί τύποι των παρηκμασμένων ανθρώπων στη σύγχρονη κοινωνία θα αναπτυχθούν σε αυτό το άρθρο.
Και μάλιστα, όχι απλά των παρηκμασμένων, αλλά αυτών που έχουν περάσει σε πολλά επίπεδα πέρα από την παρακμή, τους ανθρώπους οι οποίοι έχουν φτάσει στο κατώτατο στάδιο της πτώσης, της φθοράς και της διαφθοράς:
- Στα εκτρώματα της σημερινής κοινωνίας.
- Στις υπάρξεις που έδωσαν νόημα στη λέξη «κρετίνος».
- Σε όλους αυτούς που τα πόδια τους μυρίζουν τυρίλα και γουστάρουν κιόλας από πάνω.
- Σε αυτούς που όλοι μας έχουμε κατά νου όταν σκεφτόμαστε «υπάρχουν και χειρότερα» για να νιώσουμε πιο άνετα μετά από μια δυσάρεστη κατάσταση.
- Σε όλους εκείνους που θα θέλαμε να τους αναλάβει η ιταλική μαφία.
- Στα άτομα που δεν αλλάζουν ποτέ σώβρακο.
- Στα άτομα που τους λες στην αρχή «κόλλα πέντε» και στο τέλος «πάρε τρία».
Με άλλα λόγια, στους ανθρώπους που έχουν φτάσει στην λεγόμενη κατάσταση ΚΑΤΑΝΤΙΑ.
Και για να γίνω ακόμα πιο σαφής να διευκρινίσω βεβαίως βεβαίως τι εννοώ με την «κατάσταση κατάντια». Εξηγούμαι ευθύς αμέσως:
Ο παρηκμασμένος άνθρωπος έχει πλήρη επίγνωση της παρακμής του. Αντιθέτως, ο «κατάντιας» είναι το παρηκμασμένο άτομο το οποίο όμως δεν έχει σε κανένα βαθμό κατανοήσει την άμοιρη θέση του.
Και, σαν να μη έφτανε αυτό, όταν κάποιος βρίσκεται στην κατάσταση κατάντια, θεωρεί τον εαυτό του μούρη και πολύ τυπά για την παρακμιακή του περίπτωση. Δηλαδή όχι μόνο δεν το ξέρει ότι βουλιάζει στο βούρκο, αλλά τη βρίσκει κιόλας! Θλίψη, σας λέω.
Ας μην μακρηγορούμε όμως παραπάνω. Ξέρω ότι αυτή τη στιγμή η αγωνία για τη μάθηση σας έχει ζώσει σα φίδι, οπότε προχωρώ στην ανάλυση παραδειγμάτων που συναντάμε την κατάσταση κατάντια σε καθημερινούς ανθρώπους:
---------------
Δε θα μπορούσα να αρχίσω με άλλη κατηγορία από αυτή των γιάπηδων. Και μάλιστα των γιάπηδων κάθε τύπου.
Στην Ελλάδα βέβαια δεν υπάρχει απολύτως η έννοια του γιάπη (για λόγους που δεν μπορώ να αναλύσω αυτή τη στιγμή λόγω χωροχρόνου), δεν υπάρχουν original γιάπηδες, αλλά υπάρχει κάτι πολύ πιο άσχημο και θλιβερό.
Υπάρχουν οι αποτυχημένοι γιάπηδες (όχι δηλαδή ότι υπάρχουν και πετυχημένοι, αλλά τελοσπάντων), αυτοί που αυτοκατατάσσονται στην κατηγορία του γιάπη χωρίς πραγματικά να είναι.
Αυτό το απεχθές είδος το εκφράζει η εικόνα του «πετυχημένου» Νεοέλληνα, ο οποίος τη βρίσκει με το να μποτιλιάρεται καθημερινά 7 η ώρα το πρωί στη Μεσογείων ή στην Κηφισίας (σε πολύ σικ περιπτώσεις και στην Κατεχάκη).
Πηγαίνει στο γραφείο με το αμαξάκι των 600κ.εκ., αγορασμένο με γραμμάτια - τσόνταραν κάτι οι γονείς καθώς και η θείτσα από το Αμέρικα - για να υπερασπιστεί τη θέση που του εμπιστεύθηκε ο κύριος διευθυντής.
Απαραίτητα αξεσουάρ το μαύρο γυαλί, το γλειμμένο προς τα πίσω «αγελαδέ» μαλλί, το οποίο μάλιστα έχει την ικανότητα να γυαλίζει μόνο 7:00-21:00 που ο γιάπης δουλεύει, μετά μετατρέπεται σε φυσιολογικές ανθρώπινες τρίχες.
Α, και φυσικά το κινητό, πάντα τελευταίας τεχνολογίας, το οποίο μάλιστα μπορεί να αξίζει περισσότερο από το 600άρι αμαξάκι του.
Ο γιάπης είναι εργασιομανής, την έχει δει στέλεχος, υπεύθυνος και επαγγελματίας, το δεξί χέρι του διευθυντή, το επιχειρηματικό μυαλό που από εκείνο περνάνε όλες οι σημαντικές αποφάσεις της εταιρείας, τον εγκέφαλο πίσω από κάθε μεγαλειώδη κίνηση. Είναι μούρη, μυρίζει χλίδα από τα 100 μέτρα και το παίζει macho-man στις γκόμενες.
Παρ' όλα αυτά, όμως, ο γιάπης παίρνει όλα κι όλα 200 χιλιάρικα το μήνα, μένει σε ένα δυάρι στους Αμπελόκηπους και ψωνίζει από το Σκλαβενίτη γιατί έχει πιο φθηνές τις τομάτες κατά 7δρχ το κιλό σε σχέση με το μπακάλικο κάτω από το σπίτι του.
Κάνει οικονομία στο νερό και στο ρεύμα για να πληρώσει το λογαριασμό του κινητού του (κάθε businessman πληρώνει πάνω από 50 χιλιάδες το μήνα κινητό - ΑΞΙΩΜΑ).
Ονειρεύεται τη ζωή του μετά από 20 χρόνια που ο μισθός του θα έχει γίνει 250 χιλιάδες δρχ μηνιαίως και θα μπορεί να παίρνει και μια coca cola 1.5 λίτρου την εβδομάδα, που πάντα ονειρευόταν.
---------------
Ο γέρος αργόσχολος συνταξιούχος που έχει μάθει απ έξω και ανακατωτά όλα τα δρομολόγια των αστικών και υπεραστικών συγκοινωνιών και μάλιστα περηφανεύεται γι αυτό!
Προσοχή: είναι πάντα γέρος και ποτέ γριά - αυτό αποτελεί απαράβατο κανόνα - οι γυναίκες όταν γερνάνε συνήθως βρίσκονται σε πολύ καλύτερη κατάσταση.
Πάτε λοιπόν αγχωμένοι να πάρετε το τοπικό τρόλεϊ να πάτε στη δουλεία σας, μιας και δουλεύετε κέντρο και το αμάξι δε βολεύει, ενώ εκτός αυτών έχουν απεργία τα τραίνα και το μετρό.
Μπουκάρετε λοιπόν μέσα στην πορτοκαλί παρακμή και ρωτάτε τον παππού που κάθετε δίπλα σας: <Πάει Αμπελόκηπους αυτό;>
Κι εκείνος βρίσκει την ευκαιρία να αναπτύξει την κοσμοθεωρία του <Αχ, εσείς οι νέοι, καλομάθατε με τα αυτοκίνητα και δεν ξέρετε τις συγκοινωνίες. Θα κατέβεις Θησείο, μετά θα πάρεις το 040 για Σύνταγμα, μετά το 237 για Ακαδημίας και μετά την κυκλική μέσω Αλεξάνδρας...>
Συνήθως τέτοιοι γέροι δεν έχουν τι να πουν/κάνουν και φέρνουν τη συζήτηση μονίμως γύρω από εντελώς μικροαστικά πράγματα όπως δρομολόγια ΗΣΑΠ/ΟΣΕ, συντάξεις, ΟΓΑ, τα κλαρκ στη Γερμανία όπου δούλευαν το 1936, τον καιρό και, σε πολύ εξελιγμένες καταστάσεις, τη λίστα με ψώνια που τους έστειλε η γυναίκα τους να κάνουν. Πίκρα...
---------------
Ο μουρόχαυλος φοιτητής: Μένω Πετρούπολη, σπουδάζω στο Πολυτεχνείο. Η σχολή μου είναι στην άλλη άκρη της Αθήνας, Ζωγράφου συγκεκριμένα.
Παρ' όλα αυτά εγώ ξυπνάω κάθε πρωί στις 6, στριμώχνομαι σε 3 διαφορετικά λεωφορεία και μετά από την έκλυση 3 κιλών ιδρώτα και το σακούλιασμα των ματιών μου από την αϋπνία και την κούραση φθάνω στις 8:30 στη σχολή μου να παρακολουθήσω μάθημα.
Παρακολουθώ ανελλιπώς μέχρι τις 7 το απόγευμα και μετά παίρνω τα λεωφορεία για το μακρύ δρόμο του γυρισμού.
Κατά τις 10 το βράδυ φτάνω στο σπίτι όπου με περιμένει η μαμάκα μου έχοντας ΗΔΗ ΨΗΜΕΝΕΣ τις μπριζολίτσες για τον κουρασμένο και ταλαιπωρημένο γιόκα της.
Τη φιλώ στο μάγουλο για να την ευχαριστήσω λέγοντάς της ότι είναι η καλύτερη μαμάκα του κόσμου, τρώω στο πόδι και κλείνομαι στο δωμάτιό μου να διαβάσω τα μαθήματα της επόμενης μέρας. Μετά ύπνο και πάλι από την αρχή.
Βασικά, δεν περνάω και πολύ καλά, ούτε και έχω δει καμιά διαφορά στον εαυτό μου από τότε που έδινα πανελλήνιες.
Αφού, όμως, ένα καλό όλο κι όλο τυχαίνει να έχω, το ότι αξιώθηκα να περάσω σε μια πρωτοκλασσάτη σχολή, ας μην το αφήσω ανεκμετάλλευτο. Εξάλλου είμαι πιο μούρη από το Νικολάκη που πέρασε ΤΕΙ, κι ας είναι εκείνος με άλλη γκόμενα κάθε μέρα.
ΒΡΕ ΟΥΣΤ!
---------------
O επενδυτής και η προστακτική του: Όπα, εδώ είμαστε. Εδώ έχουμε την <κλασσική περίπτωση βλάβης> (και γαμώ τις κιτς ταινίες με τον Κωστάκη τον Τσάκωνα στο απόγειο της καριέρας του!).
Εδώ έχουμε το γνωστό και μη εξαιρετέο Χρηματιστήριο (ΧΑΑ για τους μυημένους) το οποίο, πέρα από τη θλίψη της χασούρας, δίνει και μια μεγάλη χαρά στον κάθε πικραμένο.
Το χρηματιστήριο είναι πηγή δικαίωσης για όλους τους κατεστραμμένους ανθρώπους.
- Είσαι αποτυχημένος;
- Σε δέρνει η γυναίκα σου;
- Μόλις έφαγες την τρίτη χυλόπιτα από το αφεντικό σου για την αύξηση;
- Τα άλλα παιδάκια στο σχολείο σου κόλλαγαν χαρτάκια στην πλάτη;
- Καταφεύγεις συνεχώς σε οίκους ανοχής της περιοχής σου;
- Έχεις μπυροκοιλιά και το αγαπημένο σου χόμπι είναι να βλέπεις το βάζελο στην TV και να βρίζεις παρέα με τους οικοδόμους φίλους σου;
Για όλα αυτά το ΧΑΑ έχει τη λύση. Παίζεις τα λίγα σου λεφτάκια σε μετοχές, αναθέτοντάς τα σε μια χρηματιστηριακή.
Έτσι, γίνεσαι αυτομάτως κυρίαρχος, δεινός εκτελεστής που πατάς κάτω τον κακομοίρη τον υπαλληλάκο, γίνεσαι αφεντικό και χρησιμοποιείς προστακτική για πρώτη φορά στη ζωή σου. Λες <Πούλα!> και αυτομάτως κάθεσαι στο θρόνο σου.
Και το βράδυ βέβαια πάλι σπιτάκι, να σε περιμένει η γυναίκα σου με την παντόφλα στο χέρι (για να στις βρέξει που άργησες, εννοείται).
---------------
Ο υποταγμένος εργαζόμενος: Αναφέρομαι με αυτό το χαρακτηρισμό σε άτομα τα οποία μέσω της δουλειάς τους αναγκάζονται/δέχονται να εκτελούν συνεχώς διαταγές.
Μιλάμε για άτομα άβουλα που είναι ανίκανα να πάρουν την οποιαδήποτε πρωτοβουλία στη ζωή τους και μια ζωή είναι από κάτω.
Είτε είναι είτε δεν είναι επιλογή τους αυτό δεν έχει καμία σημασία. Και στις δυο περιπτώσεις κακομοιριά είναι και μάλιστα αν γίνεται κατά βούληση η κατάντια είναι πολύ μεγαλύτερη.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα <παραγγελιολάγνων>:
- Στριπτιτζού σε κωλόμπαρο (Μόνικα, πήγαινε στον κύριο με το κουστούμι που του τρέχουν τα σάλια)
- Υπάλληλος σε χρηματιστηριακή-σε αντίθεση με την παράγραφο 4, αλλά εξίσου παραπληγική κατάσταση (Τι με νοιάζει εμένα ρε αν θα ξανανέβει ο δείκτης; Πούλα ρε αχρείε, σου λέω, που μου θες και άποψη)
- Τηλεφωνητής/τρια: Είσαι υποχρεωμένος/νη να απαντάς στην οποιαδήποτε μαλακία σου πει ο άλλος στην άλλη άκρη του ακουστικού. Ειδικά αν είσαι σε κανένα τμήμα παραπόνων ή εξυπηρέτησης πελατών, παραιτήσου ΤΩΡΑ!
- Στέλεχος στην εμβρυακή του μορφή (μιας και την ώριμη μορφή την ανέπτυξα στην παράγραφο 1): Νομίζεις ότι είσαι κάποιος, έχεις προοπτικές να φτάσεις στα ύψη (και καλά) αλλά προς το παρόν περιορίζεσαι στο να φέρνεις τον καφέ στον κύριο διευθυντή (όπου συνήθως εκεί ποντάρεις για την άνοδό σου σε κυριλέ στέλεχος), να τυπώνεις ανακοινώσεις στον υπολογιστή, να κλασσάρεις έγγραφα και αποδείξεις με τη σειρά και άλλα όμορφα. Υπομονή, η αληθινή παρακμή δε θα αργήσει να έρθει.
Το WebSloth.gr ξαναζεί
Το WebSloth ήταν ένα από τα πρώτα ελληνικά χιουμοριστικά site. Ξεκίνησε το 2000, και η τελευταία του δημοσίευση ήταν το 2003. Αξίζει να θυμηθούμε πως τότε ακόμα δεν είχαμε καν ADSL στην Ελλάδα, μπαίναμε στο ίντερνετ με dial-up.
Για μερικά χρόνια αργότερα, τα άρθρα του WebSloth, τα οποία αγάπησε σημαντικός αριθμός επισκεπτών, παρέμειναν στο εγκαταλειμμένο site. Όμως το hosting δεν ήταν δωρεάν, ούτε η ανανέωση του domain, και αναπόφευκτα κάποια στιγμή το site κατέβηκε.
Ενώ κάποια τρίτα site και blog έχουν κάνει σκόρπιες αναδημοσιεύσεις, ήταν δύσκολο για κάποιον να βρει και τις 360+ αρχικές δημοσιεύσεις.
Αυτό το project είναι μια αναβίωση του WebSloth, με το αρχικό domain, και τα αυθεντικά άρθρα των Klidge, Icegubs, και των λοιπών συντελεστών.
Όπως καταλαβαίνετε, ορισμένα από τα άρθρα δείχνουν την ηλικία τους, καθώς δημοσιεύτηκαν 15-18 χρόνια πριν, όταν το διαδίκτυο στην Ελλάδα, αλλά και η τεχνολογία γενικότερα, ήταν αρκετά διαφορετικά.
Αν δούμε πως υπάρχει ενδιαφέρον από τους αναγνώστες, θα φροντίσουμε να παράγουμε και νέα άρθρα, στο ίδιο ύφος που αγαπήσατε.
