Με αυτό το άρθρο θα προσπαθήσω να αναλύσω μια γνωστή σε όλους μας, έννοια, αυτή της φραπεδιάς, την οποία όλοι έχουμε απολαύσει, αλλά ελάχιστοι έχουμε αναλύσει στο βάθος που της αξίζει. Το έργο μου φαντάζει υπερβολικά δύσκολο μιας κι εγώ ο ίδιος, που είμαι γνωστός και διακεκριμένος κοπρολάγνος*, νιώθω μικρός για να περιγράψω κάτι τόσο μεγάλο.
*: Στο σημείο αυτό να διευκρινίσω και να αποσαφηνίσω την έννοια του όρου κοπρολάγνος, γιατί κινδυνεύω βαθύτατα να χαρακτηριστώ ανώμαλος.
ΚΟΠΡΟΛΑΓΝΟΣ ΛΟΙΠΟΝ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΑΡΕΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΝΑ ΚΟΠΡΙΖΕΙ, Ο ΤΕΜΠΕΛΗΣ, Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΤΟΥ WEBSLOTH.
Η λέξη δεν προέρχεται από τα κόπρανα, αλλά είναι σύνθετη από τις λέξεις κοπρίτης+λαγνεία. Κοπρολάγνος λοιπόν είναι αυτός που έχει μετατρέψει το καθισιό σε υπέρτατη ηδονή, ο εραστής του κωλοβαρέματος.
Και μετά από αυτή την επεξηγηματική και επιμορφωτική παρενθεσούλα, συνεχίζουμε.
Φραπεδιά, λοιπόν, είναι μια άλλη ονομασία για το γνωστό μας φραπέ. Για τους αδαείς, ο φραπές (που σωστά είναι "ο φραπέ") είναι ο "χτυπητός" καφές ο οποίος αποτελείται από καφέ (φυσικά), ζάχαρη, και λίγο νερό.
Μετά το χτύπημα συμπληρώνουμε με περισσότερο νερό και με παγάκια και καλαμάκι. Όποιος θέλει βάζει και γάλα.
Η ονομασία φραπεδιά χρησιμοποιείται για να δώσει περισσότερη γκλαμουριά και χλιδή, στην ήδη θεϊκή ονομασία του φραπέ. Άλλη ονομασία είναι το φραπόγαλο, στην περίπτωση που ο φραπές περιέχει και γάλα.
Να σημειώσουμε εδώ ότι η φραπεδιά είναι καθαρά ελληνική εφεύρεση, δείγμα του πολιτισμού αλλά και της κλίσης στο κωλοβάρεμα του λαού μας.
Χώρες "μαμάδες" του καφέ όπως είναι η Βραζιλία ή η Υεμένη (η οποία δημιούργησε τη μόκα, αυτό το 'μαθα στο trivial το επιτραπέζιο) δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για την ύπαρξη του φραπέ και οι ξένοι που έρχονται στην Ελλάδα το καλοκαίρι παίρνουν και μια συνταγή για φραπέ μαζί τους φεύγοντας.
Αν και ο φραπές έχει επικρατήσει να πίνεται το καλοκαίρι λόγω πιο αραχτής ατμόσφαιρας, εγώ ένα έχω να πω: Η φραπεδιά είναι ιδεολογία και πίνεται παντού και πάντα, είναι θέμα image.
Ο ζεστός ή ο χλιαρός (γαλλικός) καφές είναι για τους φλώρους! Η μαγκιά είναι να είσαι παντού και πάντα έτοιμος για να πιεις φραπέ, να είσαι έτοιμος να αποφύγεις ανά πάσα στιγμή τα δουλικά υπαλληλικά σου καθήκοντα και να μπορείς να αράξεις ακόμα και κάτω από το απειλητικό βλέμμα του αφεντικού.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν πίνουν φραπέ, δεν ταιριάζει ούτε με την ιδεολογία τους, ούτε με την προσφορά τους στην ανθρωπότητα.
Φραπέ επίσης δεν πίνουν ποτέ οι λιμενεργάτες, οι οικοδόμοι, οι ανθρακωρύχοι και οι υπόλοιποι "ξανθοπουλικοί" με τα σκληρά και βάρβαρα επαγγέλματα. Είπαμε, ο φραπές είναι γκλαμουριά.
Η φραπεδιά πρέπει υποχρεωτικά να πίνεται εκτός του χώρου εργασίας, καθώς και εκτός της προσωπικής οικίας του καθενός και να συνοδεύεται από την ημι-ξαπλωτή στάση του σώματος με τα πόδια να βρίσκονται σε ψηλότερο επίπεδο από αυτό του κεφαλιού (όχι, δεν εννοώ χέρια κάτω, πόδια πάνω!).
Εξαίρεση όσον αφορά το χώρο αποτελεί η περίπτωση που πίνουμε φραπέ στον/στην κολλητό/κολλητή. Εκεί επιτρέπεται.
Χαρακτηριστικά της φραπεδιάς
- Μια σωστή φραπεδιά πρέπει να έχει πάντα καλαμάκι. Το καλαμάκι δείχνει άνεση γιατί δε σε αναγκάζει να σκύβεις για να πιεις τον καφέ, είναι μια εφεύρεση κατά της κούρασης και της περιττής σπατάλης ενέργειας.
Το καλαμάκι μάλιστα πρέπει να είναι σπαστό για να διευκολύνει την σωστή πόση του καφέ. Ακόμα το καλαμάκι είναι η μισή αρχοντιά για τη φραπεδιά καθώς σου δίνει τη δυνατότητα να ανακατεύεις κάθε λίγο το περιεχόμενο του ποτηριού.
Το ανακάτεμα του φραπέ είναι μέτρο χλίδας και πρέπει να γίνεται με το κεφάλι ψηλά και το χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο.
Ειδικά αν συνοδεύεται από μαύρο γυαλί και τα πόδια πάνω στις καρέκλες, το ανακάτεμα προσθέτει πολλά στο status του καθενός φραπεδοκατακτητή.
- Η πρώτη ρουφηξιά της φραπεδιάς είναι ιερή. Η όλη κίνηση όπου σπας το καλαμάκι, το βάζεις στο στόμα αργά και αισθησιακά και βλέπεις την καφέ ρευστή μάζα να ανεβαίνει και να πλησιάζει στη στοματική σου κοιλότητα, αποτελεί μια ιεροτελεστία που αξίζει όσο λίγες.
- Η τελευταία γουλιά του φραπέ είναι εξίσου σημαντική με την πρώτη. Αν και κάθε φορά που τελειώνουμε το φραπέ μας, πρέπει να γεμίζουμε με νερό και να συνεχίζουμε, πρακτικά ο φραπές τελειώνει όταν μας πιάνει το τέταρτο κατούρημα από τα πολλά υγρά.
Τότε και μόνο τότε μπορούμε να κοπανήσουμε την τελευταία ρουφηξιά κάνοντας το χαρακτηριστικό ήχο ικανοποίησης ρουφώντας ταυτόχρονα καφέ και αέρα, με το γνωστό και αηδιαστικό για τους υπόλοιπους - απολαυστικό για εμάς "σλουρπ". Αυτό ΕΙΝΑΙ ηδονή!
- Η σωστή η φραπεδιά πρέπει απαραίτητα να περιέχει παγάκια. Τα παγάκια, πέρα από τη δροσιά που παρέχουν, κάνουν το ανακάτεμα περισσότερο ζωντανό και δυνατό. Και μην αναφέρουμε πάλι τα περί σημασίας ανακατέματος...
- Ο φραπές πρέπει να είναι πάντα γλυκός. Αυτό είναι αναντίρρητο αξίωμα και όποιος διαφωνεί σε αυτό, τον παίρνει.
Αν θέλει κάποιος να πιει μέτριο ή πικρό καφέ να πιει ελληνικό. Δε θα ανεχτώ από κανέναν να καταστρέφει το image του απόλυτου μη αλκοολούχου ροφήματος.
Αυτό επιστημονικά δίνεται από την ηρεμία και τη γαλήνη που παρέχει η γλυκόζη στον ανθρώπινο οργανισμό. Γιατί όταν πίνεις καφέ πρέπει να είσαι αραχτός και άνετος.
Έχετε δει εσείς ποτέ το Βέγγο να πίνει φραπέ; Εγώ όσο θυμάμαι τις ταινίες του, τάραζε τους ελληνικούς!
- Το ιδανικό χρώμα της φραπεδιάς είναι το καφέ(μα τι άλλο θα μπορούσε να ήτανε). Προσοχή όμως! Το καφέ το ανοιχτό, το οποίο είναι το ίδιο καφέ με τα κακάκια μας όταν έχουμε φάει μουσακά (το έχω ψάξει το θέμα σε πολλά πειραματόζωα).
Οποιαδήποτε άλλη απόχρωση κρίνεται κατακριτέα. Επίσης επιβάλλεται να πίνεται σε ψηλό, λεπτό και κυλινδρικό ποτήρι.
Για να κατανοήσει κανείς τη σημασία του φραπέ πρέπει να είναι άνω των 20 ετών, ώστε να έχει αρκετές εμπειρίες και να είναι αρκετά ώριμος να αντιμετωπίσει ένα τόσο σημαντικό θέμα.
Ο άνθρωπος που πίνει φραπέ είναι απελευθερωμένος από τα διάφορα ταμπού, δε μασάει μία, αντιμιλάει στο αφεντικό του (σε πολλές περιπτώσεις δεν έχει καν αφεντικό), κλάνει και ρεύεται δημοσίως, έχει αποβάλλει κακές συνήθειες τύπου 9-5, είναι άτομο γενικώς.
Αν ο φραπέ-lover είναι φοιτητής, τότε είναι σίγουρα ο τύπος με τη reserve θέση στο κυλικείο της σχολής του και με τη νοικιασμένη σε τρίτους θέση του στο αμφιθέατρο (μιας και δεν τη χρησιμοποιεί ποτέ).
Το WebSloth.gr ξαναζεί
Το WebSloth ήταν ένα από τα πρώτα ελληνικά χιουμοριστικά site. Ξεκίνησε το 2000, και η τελευταία του δημοσίευση ήταν το 2003. Αξίζει να θυμηθούμε πως τότε ακόμα δεν είχαμε καν ADSL στην Ελλάδα, μπαίναμε στο ίντερνετ με dial-up.
Για μερικά χρόνια αργότερα, τα άρθρα του WebSloth, τα οποία αγάπησε σημαντικός αριθμός επισκεπτών, παρέμειναν στο εγκαταλειμμένο site. Όμως το hosting δεν ήταν δωρεάν, ούτε η ανανέωση του domain, και αναπόφευκτα κάποια στιγμή το site κατέβηκε.
Ενώ κάποια τρίτα site και blog έχουν κάνει σκόρπιες αναδημοσιεύσεις, ήταν δύσκολο για κάποιον να βρει και τις 360+ αρχικές δημοσιεύσεις.
Αυτό το project είναι μια αναβίωση του WebSloth, με το αρχικό domain, και τα αυθεντικά άρθρα των Klidge, Icegubs, και των λοιπών συντελεστών.
Όπως καταλαβαίνετε, ορισμένα από τα άρθρα δείχνουν την ηλικία τους, καθώς δημοσιεύτηκαν 15-18 χρόνια πριν, όταν το διαδίκτυο στην Ελλάδα, αλλά και η τεχνολογία γενικότερα, ήταν αρκετά διαφορετικά.
Αν δούμε πως υπάρχει ενδιαφέρον από τους αναγνώστες, θα φροντίσουμε να παράγουμε και νέα άρθρα, στο ίδιο ύφος που αγαπήσατε.
