Το γράμμα που ακολουθεί είναι αληθινό. Όχι ακριβώς σαν γράμμα που στάλθηκε, αλλά σαν έκθεση ιδεών από πανελλαδικές εξετάσεις περασμένου έτους. Το που το βρήκα μάλλον δεν έχει σημασία. Το σημαντικό είναι να μπούμε στην ψυχοσύνθεση του νέου που το έγραψε, για να αποφασίσουμε αν είναι ένας καημένος νεανίας που χρειάζεται βοήθεια, ή ο επόμενος σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι. Τα σχόλια δικά σας.
Αγαπητοί γονείς μου,
Είναι η πρώτη φορά που σας γράφω γράμμα. Η αλήθεια είναι ότι κάποια πράγματα δεν λέγονται από το τηλέφωνο και αυτές τις δύσκολες ώρες που περνάω η σκέψη ότι εσείς θα μου σταθείτε και θα με βοηθήσετε να ξεπεράσω το ψυχολογικό τέλμα στο οποίο έχω υπεισέλθει με κάνει να αισθάνομαι ένα ανακουφιστικό αίσθημα προστασίας, όπως τότε μαμά, που με έβαζες να βυζάξω από το στήθος σου ή τότε, μπαμπά, που με πήρες από το χέρι και με πήγες για πρώτη φορά σε οίκο ανοχής.
Δεν θέλω όμως να σας κουράζω με τις φλυαρίες μου. Τον τελευταίο καιρό αντιμετωπίζω ένα πρόβλημα το οποίο αρχίζει να γίνεται υπερβολικά ψυχοφθόρο. Δεν έχω φίλους. Νιώθω πως όλοι με δείχνουν με το δάκτυλο όταν προχωράω από μπροστά τους. Μιλάω για τους συμφοιτητές μου μιας και στην σχολή περνάω το μεγαλύτερο μέρος της μέρας μου. Κανείς δεν με θέλει στην παρέα του. Κανείς βέβαια δεν μου το λέει κατάφατσα αλλά μου το δίνουν να το καταλάβω με διάφορους τρόπους. Με αποκλείουν από τη κουβέντα τους και όταν προσπαθώ να μπω σε αυτή κανείς δεν με προσέχει και όταν το κάνει κάποιος το κάνει για να με ειρωνευτεί στη συνέχεια. Δεν είναι λίγες φορές που τους έχω ακούσει να με αποκαλούν κατά λέξη "σκατόφλορο", "απόλυτο ορισμό του μινάρα", "καραγιοζάνθρωπο", "παλιοσημαιοφόρο", "βουτυρομπεμπέ", "φουφίτο" και άλλα τέτοια πολλά.
Ειλικρινά δεν ξέρω τι μπορεί να προκαλεί αυτή τη συμπεριφορά των παιδιών απέναντι μου. Κάθισα και σκέφτηκα πολλές ώρες. Η μόνη εξήγηση που μπορώ να δώσω είναι ότι με ζηλεύουν. Ζηλεύουν που έχω άποψη για τα πάντα και είμαι σε θέση να διορθώσω τον οποιοδήποτε. Ναι αυτό είναι με ζηλεύουν. Ζηλεύουν και τον τρόπο που ντύνομαι. Ζηλεύουν τον τρόπο που μιλάω. Με ζηλεύουν και με φθονούν για αυτό που είμαι και θα ήθελαν να είναι και αυτοί αλλά δεν μπορούν.
Τι τους πειράζει δηλαδή που κάνω ερωτήσεις στο διάλειμμα στους καθηγητές ή μετά το τέλος του μαθήματος στο γραφείο τους; Τι τους πειράζει που πάω στη σχολή κάθε μέρα με την Mercedes ντυμένος με τα επώνυμα ρούχα που μαζί, μπαμπά και μαμά, ψωνίσαμε αν θυμάστε. Έχω επίσης προσέξει ότι όλοι τους είναι πολύ μη μου άπτου. Για παράδειγμα τις προάλλες όταν είπα σε κάποιον ότι μοιάζει με τον Βενιζέλο, θέλοντας να πω ότι εμπνέει κύρος, μου απάντησε ότι ο Βενιζέλος έπασχε από πριαπισμό γι' αυτό να προσέχω όταν σκύβω. Ένας άλλος όταν του είπα ότι με 6 ώρες μόνο την ημέρα διάβασμα δεν περνάει τη σχολή αλλά θέλει εντατική μελέτη όπως κάνω εγώ μου απάντησε καλύτερα να τραβάς παρά να μιλάς. Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τη συμπεριφορά τους ή μάλλον είναι αυτό που είπα παραπάνω με ζηλεύουν.
Το θέμα είναι ότι έχει δημιουργηθεί ένα αρνητικό κλίμα απέναντί μου και οι κακόβουλες φήμες για το άτομο μου έχουν περάσει ακόμα και σε άτομα που δεν ξέρω. Δοκίμασα να διορθώσω τα πράγματα με διάφορους τρόπους. Και τι δεν δοκίμασα. Δοκίμασα να τους κεράσω τσίχλες αλλά με είπαν "γύφτο", "καρμίρη", "ταλιροkiller" και άλλα τέτοια. Στην παρέα θέλησα να φανώ ευχάριστο άτομο λέγοντας ανέκδοτα με τον Τοτό όπως αυτά που λέμε στο τραπέζι και γελάμε μπαμπά αλλά με είπαν "κρύο" και "ούγκα μούγκα γκάγκα ούγκα". Όταν είδα ότι με το καλό δεν βγαίνει κάτι δοκίμασα να τους απειλήσω λέγοντας τους , ότι είμαι γιος του προέδρου του τμήματος και ανιψιός του κοσμήτορα της σχολής μας και ασκώ επιρροή οπότε να μην τα βάζουν μαζί μου εκτός και δεν θέλουν να τελειώσουν ποτέ τη σχολή. Δεν ξέρω γιατί αλλά άρχισαν να γελάνε.
Είμαι απελπισμένος. Έχω δοκιμάσει τα πάντα. Έχω βαρεθεί να μου βάζουν αυγά στην καρέκλα πριν κάτσω, να μου κολλάνε τσίχλες στα μαλλιά. Σας παρακαλώ συμβουλεύστε με. Εσείς, οι γονείς μου, είστε τα μόνα άτομα που με καταλαβαίνουν.
Με πολύ αγάπη,
ο γιος σας
Το WebSloth.gr ξαναζεί
Το WebSloth ήταν ένα από τα πρώτα ελληνικά χιουμοριστικά site. Ξεκίνησε το 2000, και η τελευταία του δημοσίευση ήταν το 2003. Αξίζει να θυμηθούμε πως τότε ακόμα δεν είχαμε καν ADSL στην Ελλάδα, μπαίναμε στο ίντερνετ με dial-up.
Για μερικά χρόνια αργότερα, τα άρθρα του WebSloth, τα οποία αγάπησε σημαντικός αριθμός επισκεπτών, παρέμειναν στο εγκαταλειμμένο site. Όμως το hosting δεν ήταν δωρεάν, ούτε η ανανέωση του domain, και αναπόφευκτα κάποια στιγμή το site κατέβηκε.
Ενώ κάποια τρίτα site και blog έχουν κάνει σκόρπιες αναδημοσιεύσεις, ήταν δύσκολο για κάποιον να βρει και τις 360+ αρχικές δημοσιεύσεις.
Αυτό το project είναι μια αναβίωση του WebSloth, με το αρχικό domain, και τα αυθεντικά άρθρα των Klidge, Icegubs, και των λοιπών συντελεστών.
Όπως καταλαβαίνετε, ορισμένα από τα άρθρα δείχνουν την ηλικία τους, καθώς δημοσιεύτηκαν 15-18 χρόνια πριν, όταν το διαδίκτυο στην Ελλάδα, αλλά και η τεχνολογία γενικότερα, ήταν αρκετά διαφορετικά.
Αν δούμε πως υπάρχει ενδιαφέρον από τους αναγνώστες, θα φροντίσουμε να παράγουμε και νέα άρθρα, στο ίδιο ύφος που αγαπήσατε.
