Η μισή αξία μιας ιστορίας εξαρτάται από την περιγραφικότητα του αφηγητή. Aυτή η περιγραφικότητα είναι χίλιες φορές καλύτερη σε live action, δηλαδή όταν βλέπεις τον άλλον μάπα με μάπα. Παρ' όλα αυτά, θα κάνω μια φιλότιμη προσπάθεια να την διηγηθώ και σε εσάς, ταπεινοί πλην τίμιοι αναγνώστες μου. Προειδοποιώ ότι το όλο σκηνικό είναι άκρως ακατάλληλο και extreme, γι αυτό απομακρύνετε τα μικρά παιδιά από την οθόνη.
Είναι Σάββατο βράδυ. Το μεγαλεπήβολο και βαρύ ρολόι του τοίχου δείχνει 03:25. Στον 3ο όροφο μιας πολυκατοικίας των Πετραλώνων, ο ήχος των κλειδιών πάνω στην πόρτα διαταράσσει στο ελάχιστο την ησυχία που επικρατούσε ως τότε στην περιοχή.
Ο γραφών εισέρχεται στο διαμέρισμά του, γυρίζοντας από μια όμορφη βόλτα στο Λυκαβηττό, κρατώντας στο χέρι του ένα "βρώμικο" (με 2 καλαμάκια, καρότο, λάχανο, κρεμμυδάκι και κέτσαπ) από την καντίνα της Βαρβάρας στην Πειραιώς
(σ.σ.: όσοι δεν έχετε φάει από εκεί, πραγματικά χάνετε μια από τις μεγαλύτερες και τραγανότερες απολαύσεις της ζωής σας. Είναι κατά γενική ομολογία το καλύτερο βρώμικο σε Αθήνα, Πειραιά και Προάστια - άντε Βαρβαρούλα, σου έκανα και διαφήμιση).
Για να είμαι απόλυτα ακριβής στην περιγραφή μου, σας πληροφορώ με περίσσεια συγκίνηση ότι είχα πάρει και Coca-Cola (ρετζιστερντ τρεηντμαρκ δε κόκα κόλα κομπανι).
Κάθομαι λοιπόν και χαζεύω στο μπαλκόνι για να περάσει η ώρα πιο δημιουργικά, ενώ ταυτόχρονα ρίχνω απολαυστικές δαγκωματιές στο σάντουιτς που προκαλεί ένα ρίγος ηδονής. Και τότε γίνεται το μεγάλο μπαμ:
Το βλέμμα μου εντελώς τυχαία (και το τονίζω αυτό) πάει προς την απέναντι πολυκατοικία, 2ος όροφος, στο αριστερό εκ των δυο διαμερισμάτων.
Παντζούρι ορθάνοιχτο, φως κλειστό και η τηλεόραση να τρεμοπαίζει. Στον καναπέ μπροστά από το μπαλκόνι κάθεται ο χοντρός γείτονας, ξαπλωμένος φαρδύς - πλατύς, απολαμβάνοντας την ηρεμία της φθινοπωρινής νυκτός.
Κοιτάζω λίγο πιο προσεκτικά, και ΝΑΙ, Ο ΤΥΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΓΥΜΝΟΣ ΜΕ ΤΟ ΕΝΑ ΧΕΡΙ ΣΤΗ ΜΑΛΑΠΕΡΔΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΛΟ ΣΤΟ ΤΗΛΕΚΟΝΤΡΟΛ!
Δε μπορεί, σκέφτομαι, δεν είναι δυνατόν να κάθεται και να την παίζει 40 χρονών άνθρωπος και μάλιστα εν όψει όλων των γύρω πολυκατοικιών. Αποκλείεται, ήταν οι πρώτες μου σκέψεις όταν ήρθα για πρώτη φορά αντιμέτωπος με το συμβάν.
Ξυπνώντας το πνεύμα του Sherlock Holmes μέσα μου, κρύβομαι πίσω από το δίμετρο φίκο της αυλής και παρακολουθώ προσεκτικά. Η μέθοδος «το να χέρι στην τσουτσού και τ άλλο στο τηλεχειριστήριο» έχει διατηρηθεί ακόμη αναλλοίωτη.
Επικεντρώνομαι λίγο ακόμα στην παρακολούθηση. Η TV τρεμοπαίζει, ξαφνικά η φωτεινότητά της χάνεται, μετά από κλάσματα δευτερολέπτου επανέρχεται, μετά ξαναχάνεται κοκ. Ο φίλος μας έκανε zapping.
Ξαφνικά παγώνει το πρόγραμμα, τα αναβοσβησίματα σταματούν (μάλλον βρήκε το Κ18 κανάλι) και το χέρι που μέχρι τώρα δεν είχε αναλάβει δράση (πρέπει να ήταν το αριστερό) αρχίζει την εξαναγκασμένη ταλάντωση σταθερής συχνότητας πάνω στον άξονα των z, ενέργεια γνωστή σε όλους/ες ως «μαλακία».
y΄΄ + κy = 0 με κ σταθερά είναι η διαφορική εξίσωση κίνησης της γκουμούτσας, συγχωρέστε με αν κάνω λάθος.
Έκπληκτος παρακολουθώ με αγωνία τη συνέχεια, όπου και βλέπω το φίλο μας και πραγματικό πρωταγωνιστή της ιστορίας, να αλλάζει πάλι κανάλι μετά από 15-20 δευτερόλεπτα, να βρίσκει άλλο, να την παίζει λίγο ακόμα και μετά ξανά zapping.
Προφανώς δεν έπιανε filmnet, και έψαχνε να βρει καμιά παρουσιάστρια από καμιά διαφήμιση ή τηλεπαιχνίδι. Η απόλυτη κατάντια.
Περιττό να σας πω ότι από τα γέλια δεν άντεξα να φάω το υπόλοιπο βρώμικο, ενώ παραλίγο να ξεράσω αυτό που είχα ήδη φάει.
Εντάξει ρε φίλε, μπορεί να μην έχεις γκόμενα. Μπορεί να είσαι από αυτούς τους αποτυχημένους σαραντάρηδες που βρωμάει η αναπνοή τους από τα 2 χιλιόμετρα λόγω καπνίσματος, που τους έχει παρατήσει η γυναίκα τους κι έχει πάρει και τα παιδιά μαζί επειδή κατούραγες έξω από τη λεκάνη και κιτρίνιζες τα πλακάκια της τουαλέτας (μπλιαχ!).
Μπορεί ακόμα να είσαι από κείνους που βλέπουμε σε κάτι αμερικάνικες ταινίες των 80s, οι οποίοι μπαίνουν στα κωλόμπαρα να μπεκρουλιάσουν και λένε τη θεϊκή και ιστορική ατάκα «μεγάλε, βάλε μου ένα διπλό, έχω ντέρτια σήμερα» στον κακόμοιρο το μπάρμαν, ο οποίος είναι αναγκασμένος να ακούει τις ξανθοπουλικές σου αφηγήσεις κάθε βράδυ για να μη σε χάσει από πελάτη.
Μπορεί να έχεις φτάσει σε τέτοια κατάσταση, που η μαλακία να είναι η μόνη διέξοδος για σένα, ο μόνος τρόπος για να χαλαρώσεις ή για να θέσεις σε εγρήγορση την αποτυχημένη φαντασία σου.
Και έστω ότι με όλα αυτά τα επιχειρήματα το δικαστήριο, μπορεί να δικαιολογήσει το γεγονός ότι ένας σαραντάρης «ψωλοβροντάει» ακόμα, σαν τους 15άρηδες. Τότε μπράβο σου, αλλά έχω μια απορία ακόμα:
Το παντζούρι γιατί το άφησες ανοιχτό; Για να παίρνεις αέρα; Δεν σου μίλησε κανείς για τους ανεμιστήρες; Τι είπες Αλέκο; Τη βρίσκεις καλύτερα έτσι; ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ! Αλέκο, εκείνο το βράδυ σε είδαν τα μισά Πετράλωνα!
Για να μη νομίζετε ότι οι ανώμαλοι έχουν κάτι το διαφορετικό και ξεχωρίζουν. Κι όμως αγαπητοί μου φίλοι, ζουν ανάμεσά μας...
Το WebSloth.gr ξαναζεί
Το WebSloth ήταν ένα από τα πρώτα ελληνικά χιουμοριστικά site. Ξεκίνησε το 2000, και η τελευταία του δημοσίευση ήταν το 2003. Αξίζει να θυμηθούμε πως τότε ακόμα δεν είχαμε καν ADSL στην Ελλάδα, μπαίναμε στο ίντερνετ με dial-up.
Για μερικά χρόνια αργότερα, τα άρθρα του WebSloth, τα οποία αγάπησε σημαντικός αριθμός επισκεπτών, παρέμειναν στο εγκαταλειμμένο site. Όμως το hosting δεν ήταν δωρεάν, ούτε η ανανέωση του domain, και αναπόφευκτα κάποια στιγμή το site κατέβηκε.
Ενώ κάποια τρίτα site και blog έχουν κάνει σκόρπιες αναδημοσιεύσεις, ήταν δύσκολο για κάποιον να βρει και τις 360+ αρχικές δημοσιεύσεις.
Αυτό το project είναι μια αναβίωση του WebSloth, με το αρχικό domain, και τα αυθεντικά άρθρα των Klidge, Icegubs, και των λοιπών συντελεστών.
Όπως καταλαβαίνετε, ορισμένα από τα άρθρα δείχνουν την ηλικία τους, καθώς δημοσιεύτηκαν 15-18 χρόνια πριν, όταν το διαδίκτυο στην Ελλάδα, αλλά και η τεχνολογία γενικότερα, ήταν αρκετά διαφορετικά.
Αν δούμε πως υπάρχει ενδιαφέρον από τους αναγνώστες, θα φροντίσουμε να παράγουμε και νέα άρθρα, στο ίδιο ύφος που αγαπήσατε.
