Μπουνιδόφατσα, εκλαϊκευμένα, μπορεί να χαρακτηριστεί κάποιος που από τη φάτσα και μόνο και χωρίς να έχει μεσολαβήσει τίποτα παραπάνω ή προηγηθεί κάτι ανάμεσα αυτού και εσένα, θέλεις να τον σπάσεις στο ξύλο ή τουλάχιστον να του χάσεις μια χοντρή μπουνιά στο σαγόνι (εξ ου και μπουνιδόφατσα) να τον αφήσεις στον τόπο και ύστερα να πας από πάνω γελώντας κακιασμένα καθώς τον δείχνεις τον επιδεικτικά.
Η κοινωνική θέση του άλλου, αξιώματα, χαρακτήρας κτλ δεν έχουν σημασία εδώ. Μόνο η φάτσα μετράει. Αυτή η φάτσα που σας κάνει τα άντερα να γυρίζουν και με το ζόρι κρατιέστε να μην τον σαπακιάσετε στα απανωτά μπουνίδια.
Πού παρατηρείται το φαινόμενο;
Δεν υπάρχει καθορισμένος τόπος ή χρόνος. Πιθανότητα παρατήρησης του υπάρχει σε οποιονδήποτε χώρο κάποιος μπορεί να συναντηθεί ή πιο απλά ακόμα να ανταλλάξει ματιές και μόνο με κάποιον.
- Προχωρώντας απλά στο δρόμο και διασταυρώνοντας βλέμματα με έναν άλλο περαστικό.
- Καθώς περιμένεις να αδειάσει το τρένο για να μπείτε εσείς στην Ομόνοια.
- Εκεί που πίνεις καφέ με τον τύπο που πίνει γρανίτα στο διπλανό τραπεζάκι.
Όπως και να έχει το αποτέλεσμα είναι ίδιο. Θέλεις απλά να του σπάσεις τα μούτρα, τα πλευρά και με μια κουτουλιά να τον αφήσεις στον τόπο.
Πού οφείλεται το φαινόμενο;
Δεν ξέρω βέβαια που ακριβώς μπορεί να οφείλεται μια τέτοια συμπεριφορά ή καλύτερα τι μπορεί ακριβώς να οφείλεται η επιθυμία να σπάσεις τα μούτρα του άλλου χωρίς λόγο και αιτία.
Σίγουρα δεν είναι ανάγκη εκτόνωσης, διότι μπορεί να το πάθει οποιοσδήποτε, οπουδήποτε με οποιονδήποτε και όχι με όποιον συναντάει στο δρόμο του.
Αρχίζω να πιστεύω (ύστερα από χρόνιες εντατικές κλινικές μελέτες) ότι το φαινόμενο οφείλεται σε κάτι που ονομάζουμε "χημεία" μεταξύ των ανθρώπων.
Ίσως φροϋδικά να μπορούσε να ερμηνευτεί ως εξής. Μικρός για παράδειγμα μπορεί κάποιος με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά να σας έκλεψε το γλειφιτζούρι. Έτσι υποσυνείδητα η εικόνα μιας μπουνιδόφατσας σχηματίζεται στο μυαλό σας η οποία ξυπνάει τα ζωικά σας ένστικτα για ξύλο είκοσι χρόνια μετά όταν συναντήσετε κάποιον με παρόμοια χαρακτηριστικά.
Βέβαια, σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να ειπωθούν πολλά, μιας και το κύριο χαρακτηριστικό αυτού του φαινομένου είναι η ξαφνική επιθυμία που δεν πηγάζει από πουθενά ουσιαστικά. Απλά. Θέλεις να τον σπάσεις στο ξύλο.
Το φαινόμενο μπουνιδόφατσα στο κοινωνικό πλαίσιο της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας
Είναι κάτι που λαμβάνει μέρος κάθε μέρα μεταξύ μας και παρόλο που δεν έχει ακόμα καταχωρηθεί σαν μέρος της καθημερινής ζωή του σύγχρονου Έλληνα.
Αποτελεί με άλλα λόγια χαρακτηριστικό της συμπεριφοράς του και των μεταξύ μας σχέσεων με άλλους ανθρώπους.
Κάποιος θα μπορούσε να χαρακτηρίσει το φαινόμενο αυτό σαν έξαρση της κακής και αντικοινωνικής πλευράς του άλλου με άλλα λόγια σαν κάτι που πρέπει να περιοριστεί και να εξαλειφθεί από την κοινωνία μας.
Αυτό είναι λάθος. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να περιορίζουμε τον εαυτό μας σε μεγάλο βαθμό, διότι κινδυνεύουμε να μας δημιουργήσουμε κόμπλεξ και απωθημένα, πράγμα πολύ χειρότερο.
Τα πάντα είναι σωστά μέσα στα όρια.
Για παράδειγμα, κάποιος που ρωτώντας τον "ποια η γνώμη σας για το φαινόμενο" απαντήσει "δεν μου έχει συμβεί" μπορούμε να πούμε πως ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι απλά μουρόχαυλος, μη έχοντας καμία επαφή με τον γύρω κόσμο, κουρδισμένος από το σπίτι στην δουλειά και από τη δουλειά στο σπίτι, ίσως και αντικοινωνικός.
Ομοίως η απάντηση "τώρα που το λες και εσύ μια μπουνιά θα την έτρωγες" μπορεί επίσης να χαρακτηριστεί ως αντικοινωνικός, ένας καταπιεσμένος στην παιδική του ηλικία που ψάχνει διεξόδους ψυχικής εκτόνωσης μέσω της σωματικής και πιο συγκεκριμένα μιας μπουνιάς στα μούτρα του άλλου.
Πώς καλλιεργείται γόνιμα το φαινόμενο;
Τα κριτήρια είναι υποκειμενικά. Ένας ο οποίος θεωρείται από εμένα μπουνιδόφατσα το πιο πιθανό είναι να μην θεωρείται από κάποιον άλλο ο οποίος πάλι είναι πιθανό να θεωρεί μπουνιδόφατσα εμένα.
Επομένως, δεν υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε σε συλλογικό επίπεδο για τον περιορισμό του φαινομένου. Περιορισμό βέβαια όταν δεν υπάρχει όριο όπως αναφέρθηκα παραπάνω.
Μια δύο ερωτήσεις που μπορείτε να κάνετε στον εαυτό πριν ενεργήσετε είναι: "Μήπως είμαι απλά εκνευρισμένος και μου φταίνε τα πάντα;", "Τι θα πει η μαμά μου;", "Μήπως αν και μπουνιδόφατσα πρέπει να δώσω τόπο στην οργή;", "Τι θα πει ο μπαμπάς μου;", "Και αν αύριο αυτός είναι το αφεντικό μου;".
Ομοίως αν ανήκετε στο αντίθετο άκρο προσπαθήστε να καλλιεργήσετε το αίσθημα της μπουνιδόφατσας μέσα σας (μέσα στα όρια πάντα) κάνοντας τις εξής ερωτήσεις: "Μήπως είμαι εντελώς μαλθακός μαμάκιας χαμένος στον κόσμο του, εκτός κάθε συναγωνισμού;", "Τι θα πει η μαμά μου;" κτλ
klidge: η αυθεντία του people watching.
Και μην ξεχνάτε. Όχι σκουπίδια, όχι πλαστικά σε θάλασσες και ακτές. Για να χαρούμε όλοι την θάλασσα κι αυτό το καλοκαίρι(άσχετο)
Το WebSloth.gr ξαναζεί
Το WebSloth ήταν ένα από τα πρώτα ελληνικά χιουμοριστικά site. Ξεκίνησε το 2000, και η τελευταία του δημοσίευση ήταν το 2003. Αξίζει να θυμηθούμε πως τότε ακόμα δεν είχαμε καν ADSL στην Ελλάδα, μπαίναμε στο ίντερνετ με dial-up.
Για μερικά χρόνια αργότερα, τα άρθρα του WebSloth, τα οποία αγάπησε σημαντικός αριθμός επισκεπτών, παρέμειναν στο εγκαταλειμμένο site. Όμως το hosting δεν ήταν δωρεάν, ούτε η ανανέωση του domain, και αναπόφευκτα κάποια στιγμή το site κατέβηκε.
Ενώ κάποια τρίτα site και blog έχουν κάνει σκόρπιες αναδημοσιεύσεις, ήταν δύσκολο για κάποιον να βρει και τις 360+ αρχικές δημοσιεύσεις.
Αυτό το project είναι μια αναβίωση του WebSloth, με το αρχικό domain, και τα αυθεντικά άρθρα των Klidge, Icegubs, και των λοιπών συντελεστών.
Όπως καταλαβαίνετε, ορισμένα από τα άρθρα δείχνουν την ηλικία τους, καθώς δημοσιεύτηκαν 15-18 χρόνια πριν, όταν το διαδίκτυο στην Ελλάδα, αλλά και η τεχνολογία γενικότερα, ήταν αρκετά διαφορετικά.
Αν δούμε πως υπάρχει ενδιαφέρον από τους αναγνώστες, θα φροντίσουμε να παράγουμε και νέα άρθρα, στο ίδιο ύφος που αγαπήσατε.
