Οι άνθρωποι ως γνωστόν (;!) σε αυτή την πολυκατοικία δεν πάνε καλά. Όχι δεν πάνε απλά καλά, χάνουν από όλες τις πάντες. Τους έχει βαρέσει κατακέφαλα και ναι μαντέψτε οι πρώτοι που πληρώνουν την ηλιθιότητα αυτών είναι οι γείτονες τους. Μπορεί οι από πάνω, μπορεί οι από κάτω, δεν έχει σημασία. Ρε θα κατέβω κάτω και θα τους κάνω να φτύσουν το γάλα που βύζαξαν.
Είναι 11:20πμ και η 5η μέρα κατά σειρά που δεν ξυπνάω, αλλά με ξυπνάνε. Τις προηγούμενες τέσσερις κάθε μέρα στις 11:00 είχανε οι από πάνω για μία ώρα το στερεοφωνικό ΤΕΡΜΑ βάζοντας συνέχεια το ίδιο και το ίδιο CD.
Καλά αυτό, το καταλαβαίνω. Οι γονείς τους λείπουν (έχουν τον φούρνο εδώ κοντά στη γειτονιά), αυτά είναι μικρά βλαμμένα, εκτός τόπου και χρόνου, το ανέχεσαι μία, δύο, τρεις...
Ε, την τέταρτη, χθες δηλαδή, τα είπαμε στην μητέρα τους και σήμερα διευθετήθηκε το θέμα. Απλά πολιτισμένα πράγματα. Αλλά αν ξαναψωνίσω εγώ από το φούρνο τους να με χέσουν. Άει σιχτίρ και αυτοί και οι τυρόπιτές τους.
Σήμερα όμως είχε πιο πολύ πλάκα. Έντεκα η ώρα, οπότε το όνειρο εξασθενεί (ένα όνειρο... κάτι καμπύλες, κάτι μάτια, τι να σας λέω τώρα...) και την θέση του αναλαμβάνει η πραγματικότητα. Ένα κρεβάτι να τρίζει, το ίδιο και οι τοίχοι.
Ρε παιδιά τι γίνεται, πώς, πού, ώσπου αρχίζω να καταλαβαίνω τι γίνεται. Γύρισαν οι από κάτω από τις διακοπές τους. Δεν γύρισαν όμως όπως ακριβώς έφυγαν με μια δυο βαλίτσες δηλαδή αλλά κουβάλησαν πίσω και ένα σετ drums.
Διότι, ως γνωστόν (ο μπαμπάς) βγάζει το ψωμί του παίζοντας κλαρίνο σε κάποιο κέντρο. Και σκασίλα μου τι κάνει ο πατέρας, απλά για να σας μπάσω στο νόημα το λέω, πόσο μουσικόφιλη οικογένεια είναι και αυτή. Εξάλλου, δεν ήταν αυτός που έπαιζε, αλλά ο γιος τους. Ρε, αν είναι δυνατόν, drums μέσα σε διαμέρισμα;
Τα παίρνω κι εγώ, με ύπνο μόλις πέντε ωρών, βγαίνω μπαλκόνι και...
"Σκάσε ρε κωλόπαιδο, μην κατέβω κάτω, και σε σαπίσω στο ξύλο,
άει σιχτίρ κι εσύ και τα drums σου,
άει σιχτίρ"
(μετά από πέντε δευτερόλεπτα, η μητέρα της οικογένειας)
"Ποιος, ποιος φωνάζει; Ποιος φωνάζει;"
(ξαναβγαίνω και βλέπω τρία κεφάλια να κοιτάνε προς τα κάτω)
"Εγώ φωνάζω"
(και τα τρία κεφάλια κοιτάνε προς τα πάνω, παίρνει το λόγο η μητέρα με ύφος τσαμπουκά)
"Γιατί φωνάζεις;"
"Γιατί μου έχετε σπάσει τα νεύρα, ξύπνησα από τη φασαρία, προσπάθησα να κοιμηθώ ξανά μάταια, πάω να κάτσω ξανά φασαρία"
"Ξέρεις τι ώρα είναι;"
"Εγώ ξέρω ότι σηκώθηκα επειδή έτρεμαν από το κρεβάτι μου μέχρι και οι τοίχοι του δωματίου μου"
"Είναι έντεκα η ώρα, δεν είναι ώρα κοινής ησυχίας"
"Καλά σοβαρολογείτε; Κι επειδή δεν είναι ώρα κοινής ησυχίας πρέπει να μου ρίξετε κάτω το σπίτι;"
(παίρνει το λόγο ο πατέρας, πιο ήρεμα αυτός, εντωμεταξύ βγαίνει και η μητέρα μου έξω)
"Νεαρέ μου, αν ήξερες λίγο από μουσική δεν θα τα έλεγες αυτά"
(η μητέρα του)
"Το παιδί πάει ωδείο, και κάνει εξάσκηση για καμιά ώρα"
"Συγνώμη δηλαδή κάθε μέρα για μια ώρα αυτό θα έχουμε;"
"Ναι, εσείς όταν βάζετε το στερεοφωνικό νομίζετε δεν ενοχλείτε;"
(ο πατέρας του)
"Αν γνώριζες κάποιο μουσικό όργανο θα ήξερες πως είναι τα πράγματα, πόσο εξάλλου ενοχλεί πια;"
"Ρε έτριζαν οι τοίχοι το καταλαβαίνετε;"
(παίρνει το λόγο η μητέρα μου)
"Άλλο drums άλλο μουσικό όργανο κι άλλο το στερεοφωνικό, δεν κάνει τον ίδιο θόρυβο ένα μουσικό όργανο όπως το κλαρίνο πχ με αυτό που κάνουν τα drums"
(πάνε να μπουν μέσα αυτοί)
"Το ξέρω ότι δεν περνάει από το χέρι μου να κάνω πολλά, υπάρχουν όμως και άλλοι τρόποι..."
(δηλαδή "Την επόμενη θα φέρω την αστυνομία και τότε τα λέμε")
Τέλος σκηνής.
Ρε είμαστε καλά; Έχουμε βαρέσει μπιέλες εντελώς εδώ μέσα; Άκου λέει δεν είναι ώρα κοινής ησυχίας.
Δηλαδή αν φέρω ένα κομπρεσέρ και αρχίζω και ρίχνω τοίχους στις έντεκα η ώρα το πρωί θα πρέπει να έχω την απαίτηση οι γύρω μου όχι μόνο να μην ενοχλούνται αλλά να μου πούνε και μπράβο;
Εγώ θέλω την ησυχία μου όλη την ημέρα.
Τι πάει να πει ρε καραγύφτουλα "αν ήξερα από μουσική"; Και ξέρεις εσύ ρε από μουσική, ελεεινέ και τρισάθλιε σκυλοτραγουδοκλαρινοπέχτη;
Ήξερα, αλλά κανείς ποτέ δεν ήρθε να μου πει "τρίζει το κρεβάτι μου από το αρμόνιο που παίζεις" (εχ, έχουμε και μια άλφα μουσική καλλιέργεια όπως και να το κάνουμε... - καμιά νύφη;).
Που θα μου πει για το στερεοφωνικό, το οποίο αν δουλέψει δυνατά θα δουλέψει λίγο και όχι περισσότερο από μια δυο άντε τρεις φορές το μήνα συνήθως όταν έχουμε κόσμο. Όχι κάθε μέρα από μία ώρα.
Άσε που το συγκεκριμένο κωλόπαιδο, είναι συμμαθητής της αδερφής μου σχολείο. Τις προάλλες της είπε πως είμαι αδερφή επειδή λέει έχω μακρύ μαλλί.
Μιλάνε όλοι μιλάει και το δημοτικάκι τώρα, που άμα τον στριμώξω σε καμιά γωνία αρκεί μια σφαλιάρα για να ψάχνει τα δόντια του στους πέντε ορίζοντες.
Ξέρω εγώ τι θέλουν. Όχι αστυνομίες και τα λοιπά. Θέλουν να σηκωθώ μια μέρα στις τέσσερις η ώρα το πρωί και να αρχίζω να στριγκλίζω με όλο μου το είναι:
"Βοήθεια, με βιάζουν, μη, όχι, όχι με μαχαίρι, το παραδέχομαι εγώ τον σκότωσα, άλλος με έβαλε να το κάνω, βοήθεια", έτσι απλά, για πέντε λεπτά.
Έτσι για να δουν την γλύκα. Να σηκωθούν και να πάθουν μία μίνι συγκοπή. Και ας φέρουν την αστυνομία. "Δεν φταίω εγώ, θα τους πω, η τηλεόραση ανοίγει και κλίνει μόνη τελευταία, χάλασε φαίνεται". Αν και αυτοί είναι τόσο ελεεινοί που μπορεί να το χαρούν κιόλας...
Δεν πάνε να ψοφήσουν σε καμιά γωνία λέω εγώ, και οι μεν και οι δε;
Το WebSloth.gr ξαναζεί
Το WebSloth ήταν ένα από τα πρώτα ελληνικά χιουμοριστικά site. Ξεκίνησε το 2000, και η τελευταία του δημοσίευση ήταν το 2003. Αξίζει να θυμηθούμε πως τότε ακόμα δεν είχαμε καν ADSL στην Ελλάδα, μπαίναμε στο ίντερνετ με dial-up.
Για μερικά χρόνια αργότερα, τα άρθρα του WebSloth, τα οποία αγάπησε σημαντικός αριθμός επισκεπτών, παρέμειναν στο εγκαταλειμμένο site. Όμως το hosting δεν ήταν δωρεάν, ούτε η ανανέωση του domain, και αναπόφευκτα κάποια στιγμή το site κατέβηκε.
Ενώ κάποια τρίτα site και blog έχουν κάνει σκόρπιες αναδημοσιεύσεις, ήταν δύσκολο για κάποιον να βρει και τις 360+ αρχικές δημοσιεύσεις.
Αυτό το project είναι μια αναβίωση του WebSloth, με το αρχικό domain, και τα αυθεντικά άρθρα των Klidge, Icegubs, και των λοιπών συντελεστών.
Όπως καταλαβαίνετε, ορισμένα από τα άρθρα δείχνουν την ηλικία τους, καθώς δημοσιεύτηκαν 15-18 χρόνια πριν, όταν το διαδίκτυο στην Ελλάδα, αλλά και η τεχνολογία γενικότερα, ήταν αρκετά διαφορετικά.
Αν δούμε πως υπάρχει ενδιαφέρον από τους αναγνώστες, θα φροντίσουμε να παράγουμε και νέα άρθρα, στο ίδιο ύφος που αγαπήσατε.
